زندگی زیباست، سلامت تن زیباست ،

اما پرنده ی عشق، تن را قفسی می بیند که در باغ نهاده باشند ، و مگر نه آنکه گردن ها را باریک آفریده اند تا در مقتل کربلای عشق آسان تر بریده شوند ؟ و مگر نه آنکه از پسر آدم ، عهدی ازلی ستانده اند که حسین را از سر خویش بیش تر دوست داشته باشد ؟

و مگر نه آنکه خانه ی تن راه فرسودگی می پیماید تا خانه ی روح را آباد شود ؟و مگر این عاشق بی قرار را بر سفینه ی سرگردان آسمانی ،که کره زمین باشد،برای ماندن در اصطبل خواب و خور آفریده اند ؟ و مگر از درون این خاک اگر نردبانی به آسمان نباشد، جز کرم هایی فربه و تن پرور برمی آید؟

پس اگر مقصد را نه اینجا، در زیر سقف های دل تنگ و در پس این پنچره های کوچک که به کوچه های بن بست باز می شوند نمی توان جست ،بهتر آن که پرنده ی روح دل در قفس نبندد. پس اگر مقصد پرواز است ، قفس ویران بهتر ! پرستویی که مقصد را در کوچ می بیند ، از ویرانی لانه اش نمی هراسد.

سید شهیدان اهل قلم

شهید سید مرتضی آوینی