شیشه های لاجوردی رنگِ شکسته و خورد شده ی کنار ایستگاه اتوبوس بهم زل زده بودند؛بی اختیار با خودم گفتم :«به به ،چه زیبا !»  شیشه های دیگر ایستگاه که سالم و سرحال در جایشان ثابت شده بودند،اصلاً چنین زیبایی بی نظیری نداشتند؛امّا این تکه های شکسته و ریز خورد شده مرا به سمت خودشان جذب می کردند...

دوست داشتم مشتی از آنها را بردارم و از نزدیک زیبایی شان را به نظاره بنشینم،حیف! حیف که عجله داشتم و باید می رفتم ... وقت برای سیر تماشا کردن آن همه زیبایی نداشتم...

تمام مدتی که بعد از آن لحظه ها گذشت فکرم مشغول آن خورده شیشه های لاجوردی رنگ زیبا و جذّاب بود...! آخر چرا شیشه وقتی می شکند اینقدر زیبا می شود؟

یک دلیلش انعکاس ،شکست،تداخل و پراش امواج نورانی از سطح شیشه و لبه های آن است ....این بحث ها کاملاً فیزیکی و به نظر پیچیده می آیند** ولی اثر خارق العاده ای بر روی روح و روان آدمی بر جای می گذارند...

یاد ایوان آئینه حرم افتادم...آیینه هایی که به صورت ماهرانه ای تکه تکه شده و کنار هم چیده شده بودند، به صورت بی نظیری خیره کننده و تماشایی هستند؛که این به خاطر انعکاس و شکست پرتوهای نورانی است که به این تکه های آئینه برخورد کرده و از آنجا به چشمان ما وارد می شوند..!؟آری ، حتی عکسی که به صورت تکه تکه در این خورده آیینه ها دیده می شود تماشایی تر از عکسی است که در یک آیینه بزرگ و صاف و صیقلی دیده می شود...؟!

با خود می گویم:«بی خود نیست که "خدا" در دل شکسته جا دارد !»

وقتی شیشه و آئینه بی جان در اثر شکسته شدن اینهمه زیبا می شوند لابد "دل"نیز که حرم امن الهی است، وقتی می شکند و نور الهی بر آن می تابد، آنقدر زیبا می شود که می تواند جایی برای "خدا" باشد!

از همه ی دل های شکسته، التماس دعا دارم......

**(حیف که مجالی برای توضیح قوانین پیچیده فیزیکی و اثرات این مباحث در این مختصر کلام نیست)