هر چی از نور و چراغ و لامپ فاصله بیشتری می گیری، شفافیت شب رو بیشتر حس می کنی ؛ هر چی از هیاهوی شهر و صدای تلویزیون و بوق ماشین و صدای حرکت کامیون های توی جاده دورتر می شوی، صدای سکوت شب آرامترت می کند.

هر چقدر جایی که باشی از سطح دریا بالاتر باشد، به آسمان نزدیکتری؛ از تاریکی نترس !

از صدای زوزه ی حیوانات درنده هراسی به خودت راه نده ! به این فکر نکن که ممکن است یک نرم تن، تو را بگزد و زهرش را به تنت بریزد ! از سایه ها ، تصور وحشتناکی نداشته باش !

آرام باش و چشمانت را رو به آسمان باز کن: ببین، چه آسمان زیبایی ! پر از ستاره!

می دانم ، حالا آرام گرفتی . وقتی برایت از نام های صور فلکی بگویم و تو محو تماشای این تابلو های زیبا بشوی،آرامتر هم می شوی . کهکشان راه شیری را می بینی ؟ چه تماشایی است! لذت نمی بری از اینکه بدانی ما هم الآن جزئی از همین کهکشان هستیم ، بر روی این کره خاکی ؟

می گویند : خانه های اهل زمین برای اهل آسمان مثل ستاره می درخشند ؛ به شرط اینکه در آن خانه ها "قرآن" تلاوت شود، چرا که این کتاب سراسر نور است ، چرا که این همه کلام نور است ، "الله نور السماوات و الارض" .

و چگونه می شود که این کلام نورانی را تلاوت کنی و نورانی نشوی ، این کتاب سراسر نور و روشنی را به دست بگیری و از تاریکی شب دلهره داشته باشی ، نه نمی شود .

می گویند هر چه در خانه ای "قرآن" بیشتر تلاوت شود ، نور آن خانه بیشتر است ؛ به نظرت ستاره خانه دل ما از نگاه آسمانی ها سوسو نمی زند ؟